Cholpon-Ata: Decadente luxe

Zoals gezegd zitten we voor twee nachten in Cholpon-Ata. Deze stad is al sinds de Sovjet tijd populair bij zowel Kirgizen als Kazachen, zo heeft de voormalig president van Kirgizië hier een optrekje en ook Boris Yeltsin kwam hier graag. Vooral rijke Kazachen uit Almaty, wat aan de andere kant van de bergen ligt, vieren hier graag hun strandvakantie. Grappig is dat sommigen van hen met het vliegtuig even de bergen over komen wippen, een afstand van hemelsbreed zo’n 50 kilometer. Ons resort bestaat uit drie gebouwen met kamers, een hoofdgebouw met een restaurant, een tuin die afloopt tot aan het stand waar ook het zwembad, een speeltuin en een disco/café ligt. De meeste voorzieningen zijn nu in het naseizoen gesloten. Het zwembad is leeg, de disco op slot. Op gezette tijden kan er gegeten worden, van 9 tot 10 ontbijt, van 13-14 uur lunch en van 18-19 uur avondeten. Zeer korte perioden dus. We treffen slechts een handje vol mensen aan op het resort, lekker rustig dus. In tegenstelling tot het openbare stand is het hier keurig schoon. De prullenbakken komen uit China, want die kennen ze in Kirgizië eigenlijk niet. Het water blijkt erg koud te zijn. Na enige aarzeling gaat Esther er door en zwemt een stuk van het strand vandaan, het wordt nauwelijks dieper. Ikzelf vind het te koud en blijft aan de kustlijn in het water zitten. Door de grote hoogte moeten we erg oppassen niet te verbranden, na een kwartier in de zon begin je al rood te worden. Het strand ligt in een inham en met de bergen op de achtergrond een zeer mooie setting. ’s Avonds kijken we wat in het centrum rond, ook hier zijn allerlei eetgelegenheden al gesloten. Je ziet wel andere toeristen rondlopen, maar erg druk is het niet. We vinden een restaurant met een Engelse kaart en krijgen heerlijk eten.

De volgende ochtend zijn we benieuwd naar het ontbijt. Zou het echt pas om 9 uur geserveerd worden? We zien een ouder echtpaar langs onze kamer lopen en besluiten hun voorbeeld te volgen. Eenmaal bij de eetzaal aangekomen staat meneer op de deur te bonzen, maar hij kreeg geen gehoor. Wij doen nog maar een rondje door de tuin, want 9 uur zal echt wel 9 uur zijn. Eenmaal terug bij het restaurant is de deur open, dus we kunnen gaan zitten. Er staat al brood, yoghurt van Campina, en een schaal met koekjes en snoepjes klaar. Koffie en thee worden nog gebracht, net als een schaal met een soort dumplins waar aardappel in zit. Verder kwam er niets meer. Erg gevarieerd was het niet, maar we konden het er mee doen. Ik ben nog gaan vragen of we een omelet konden krijgen, maar dat kon niet. Onze bovenburen kwamen achter ons zitten, de vrouw had haar jurk binnenstebuiten aan. Wij keken elkaar aan, maar durfden niets tegen haar te zeggen.

Veel bezienswaardigheden heeft Cholpon-Ata niet, maar volgens de reisgids moeten er wel mooie rotstekeningen zijn net ten noorden van de stad, dus wij daarnaar toe. Eenmaal aangekomen zien we een groot hek rond een veld met glaciale stenen staan en een wachthuisje waar niemand te bekennen was. Er was een vage kaart, maar het werd snel duidelijk dat we maar zelf moesten zoeken waar de tekeningen te vinden waren. In 2002 was een poging ondernomen om de tekeningen te beschermen met chemicaliën, alleen het effect ervan was onbekend. Meteen aan het begin van het veld stond een enorme steen met een mooie tekening van wat herten. We hebben er ongeveer 45 minuten rondgelopen en konden her en der wel wat tekeningen vinden, maar om nou te zeggen dat het erg indrukwekkend was, helaas niet. De meeste tekeningen waren erg vervaagd of al van de stenen afgesleten.

We zijn terug naar de stad gereden en hebben een heerlijk worstenbroodje en een pannenkoek gegeten in het kinderpark, waar een aantal speeltoestellen voor de kinderen staan, om vervolgens naar het lokale museum te gaan. Het museum geeft de geschiedenis van de regio om het meer, en ook Kirgizië zelf weer vanaf de eerste bewoners, de Sovjet tijd tot aan nu. Helaas geen Engels, maar je krijgt toch een aardig beeld van de geschiedenis van de regio en het land. Hierna was het tijd om lekker te luieren op het strand en wat te eten. Het is vandaag een stuk drukker in het resort, aangezien er een groep scholieren is gearriveerd en een bus met actieve (zo legt het label van de reisorganisatie op de bus tenminste) gepensioneerde Amerikanen die een rondreis maken.

Nu we niet heel veel te vertellen hebben, kunnen we nog wat vertellen over onze ervaringen in Kirgizië. Vuilnis kan je eigenlijk nergens kwijt. Wij reden in het begin dagen rond met ons vuilnis, geen prullen –of afvalbak te vinden. Later kwamen we er achter dat dit overal thuis wordt verbrand in een container. Afvalbakken zie je nergens, ook niet in de stad. Zwerfvuil is net als in andere armere landen een groot probleem. Langs de kant van de weg slingert overal afval en je ziet mensen ook vaak dingen uit auto’s gooien. Zelfs in de bergvalleien ligt afval waar mensen hebben gepicknickt en zo te zien wordt dit ook nauwelijks opgeruimd. Milieuproblemen resterend uit de Sovjettijd vormen een tweede probleem voor het land. Zo is (en wordt) er op verschillende plaatsen uranium gedolven met alle problemen van dien. Ook heeft Moskou her en der uranium opgeslagen, wat er nog steeds ligt en erg onstabiel is. De Kirgizische overheid weet er zich geen raad mee.

Zoals al eerder gezegd valt het verkeer mee. Inhalen doen ze eigenlijk altijd, of er nu een bocht of een heuvel komt, je in de stad rijdt of een tegenligger komt. Soms als de weg smaller is willen ze wel eens te ver naar onze kant rijden, strepen zijn er niet, dus toeteren we soms zodat ze iets meer naar hun kant gaan. Dronken bestuurders hebben we nog niet meegemaakt en we voelen ons veilig op de weg. De politie is in de steden wel aanwezig en zetten soms auto’s aan de kant van de weg, wij hebben dit gelukkig nog niet meegemaakt. Vroeger was er meer corruptie en werden buitenlanders om geen reden op de bon geslingerd, maar dit zal nu wel minder geworden zijn. De staat van de wegen is natuurlijk niet te vergelijken met Nederland, maar waar er asfalt ligt kan goed worden doorgereden. Gaten in de weg, zoals in Marokko, zie je eigenlijk niet. We zijn er nu ook achter dat je buiten de bebouwde kom 90 mag en binnen 60, dus dat hebben we goed ingeschat. Niet dat iemand zich daar aan houdt natuurlijk.

Overmorgen vliegen we al naar Osh om daar de dag erop de grens met Uzbekistan over te steken. Een nieuw land met nieuwe avonturen. Eerst rijden we nog een flink stuk tot bijna in Bishkek, om daar nog een nacht door te brengen tussen de bergen die ten zuiden van de stad liggen. Dan hebben we nog een dag om in Bishkek één en ander te regelen en de auto weer in te leveren.