Tashkent: wat historie en de aanwezige overheid

Met meer dan twee miljoen inwoners is Tashkent een grote stad en was al een handelspost langs de zijderoute in de 4eeeuw. v. Chr. Tashkent groeide toen de stad in 1865 door de Russen werd veroverd en later in 1930 hoofdstad werd van de Oezbeekse Sovjetrepubliek. De stad werd getroffen door een aardbeving in 1966 en daarna geheel volgens Sovjet planning herbouwd met brede, rechte straten. Wat we horen van andere toeristen is dat er niet echt veel te zien is in de stad, dus daarom blijven we hier ook maar een nacht om vanavond naar Bukhara te vliegen. We krijgen een simpel ontbijt in de guesthouse en praten wat met twee Spanjaarden die bezig zijn aan een overland trip terug naar Europa. We besluiten eerst naar het Hazrat Iman Complex te lopen door kleine steegjes. Dit complex bestaat uit een grote moskee met twee minaretten die in 2007 is gebouwd in opdracht van de president. Aan de overkant van het plein staat de Tellya Sheikh moskee die dateert uit 1856. Beide gebouwen zijn indrukwekkend om te zien, de eerste heeft grote houten pilaren uit India. In de tweede zijn allerlei souvenirwinkels. We lopen vanaf het complex naar beneden en merken hoe warm het ’s ochtends al is. Gelukkig kunnen we verkoeling vinden in de metro die door de Sovjet’s is aangelegd. Ieder station is anders en prachtig om te zien, helaas mag je geen foto’s nemen. Bij de ingang moet je je paspoort laten zien, zeggen ze vriendelijk lachend je naam en wordt je tas gecontroleerd. De treinstellen zijn duidelijk gedateerd, maar brengen ons snel naar het treinstation. We willen eigenlijk een van onze backpacks hier laten liggen, zodat we er niet mee hoeven sjouwen op onze reis door Oezbekistan. Eenmaal op het station worden we nogmaals gecontroleerd en vinden we het bagagedepot. We besluiten om het toch maar niet te doen, want het is meer moeite om hier te komen, inclusief de tijd dat we er aan kwijt zijn, dan een paar keer een taxi in en uit. We maken van de gelegenheid gebruik om treinkaartjes te kopen van Bukhara naar Samarkand en van daar weer naar Tashkent. We krijgen hierbij hulp van een Russische toerist die met de baliemedewerker onze wensen doorgeeft. Voor ongeveer 43 euro hebben we 4 treinkaartjes.

Niet goed wetend wat we nu echt gezien moeten hebben in Tashkent nemen we een metro naar Timur Square. Dit is een groot plein waar het oude Hotel Oezbekistan staat, een aantal overheidsgebouwen en in het midden een groot park met een standbeeld van Timur zelf. Deze man leefde in de 14e eeuw en is de nationale held van Oezbekistan. Tijdens zijn leven bouwde hij een rijk op dat liep van Turkije tot Mongolië en India en er zijn naar schatting 15 miljoen mensen omgekomen bij zijn veroveringen. Vanaf het park loopt een brede autoloze avenue met dure winkels naar het Independence Square. Dit plein viert Oezbekistan’s onafhankelijkheid in 1992 van de Sovjet-Unie en heeft een tientallen meters lang monument met erop drie vliegende kraanvogels. In het park erachter staat een groot standbeeld van de huilende moeder, welke gevallen soldaten moet eren die hun moeder hebben achtergelaten. Ook het parlement van Oezbekistan staat aan dit park, maar daar mag je natuurlijk niet langslopen. Wij willen nog een bezoek brengen aan het historisch museum, maar dit is op maandag gesloten. We hebben door de hitte (30 graden) niet echt zin om nog veel te doen. Tashkent is op zich een mooie stad met de pracht en praal die je in een land als deze verwacht, maar echt bijzondere dingen zijn er niet te zien.

We gaan met de metro terug naar Chorsu Bazaar om geld te wisselen en vinden al snel een mannetje met een plastic tas vol geld. Ook politieagenten wisselen graag geld, er stond er ook een op één meter van ons. We kijken nog wat rond op de groentebazaar, waar van alles wordt verhandeld, van aardappels tot specerijen. Het is prachtig om de verkopers aan het werk te zien. We eten weer hetzelfde als gisteren en kijken net als veel Oezbeken geanimeerd naar twee vrouwen die achter hun toog een kwartier ruzie staan te maken en hard tegen elkaar schreeuwen. We lopen terug naar de guesthouse om onze bagage op te halen, de zoon van de eigenaar wil ons voor een vergoeding graag naar het vliegveld brengen in zijn nieuwe Chevrolet. Wat ons al was opgevallen op de weg naar Tashkent was dat 99.9% van de auto’s Daewoo’s en Chevrolet's zijn, wat komt doordat Daewoo een autofabriek heeft in Oezbekistan voor de lokale en export markt (na hun overname door GM nu dus Chevrolet). Er zijn wel andere automerken te koop, maar die zijn niet voor de gewone man. Ook de minibusjes zijn allemaal Daewoo en de meeste vrachtwagens worden ook door General Motors gemaakt. Verder zie je nog veel oude Lada’s rondrijden.

Vorig jaar is er een nieuwe binnenlandse terminal geopend aan de zuidkant van het vliegveld, op 3 km van de internationale terminal. We komen nadat onze paspoorten en bagage zijn gecontroleerd inderdaad in een fonkelnieuwe en ruime hal. Inchecken duurde minder dan een minuut, dus we konden niets anders dan wachten om aan boord te gaan van onze Iliyushin-114. Dit tweemotorig propellervliegtuig is nog door de Sovjets ontworpen en uiteindelijk na 8 jaar testvliegen in 1998 in gebruik genomen en biedt plaats aan 64 passagiers. Uzbekistan Airways heeft er 7 van en is de enige maatschappij die er nog mee vliegt. Geen commercieel succes dus, zoals alles wat van het tijdperk eind Sovjet-Unie is, maar met veel westerse componenten (zoals de motoren) een veilig vliegtuig. En natuurlijk eindelijk eens vliegen in een Rus. Foto’s nemen mag niet, maar vanuit het vliegtuig neem ik er toch een van een ander. Het boarden gaat heel anders als in Kirgizië, geen gedrang en ook al worden we al omgeroepen, niemand maakt aanstalten. Pas toen een medewerker van Uzbekistan Airways verscheen stond men op. Voorin het vliegtuig is een compartiment voor de grote bagagestukken en daarna komt de cabine pas. We krijgen voor vertrek al een glaasje drinken en al snel worden de motoren gestart, taxieen we naar de startbaan en laat de piloot de motoren brullen alvorens de remmen los te laten. We schieten als een katapult vooruit en zijn zo los. De vlucht verloopt verder rustig, het vliegtuig hangt een kwartier lang scheef, ik vond het een beetje vreemd, maar als je op de kaart kijkt is er een smal stuk Oezbekistan na Tashkent, dus daar zullen ze op het gemak een lange bocht gemaakt hebben. We krijgen nog een keer drinken en na een uur vliegen beginnen we al te dalen. De stewardessen komen niet meer voor een veiligheidscheck, we moeten het zelf maar uitzoeken. Een half uur te vroeg landen we in Bukhara, waar we over het platform naar de terminal lopen die half donker is. Na een tijdje komt iemand het licht aan doen en rollen de koffers over de band. Vliegen gaat hier dus erg efficiënt, je kan een half uur voor vertrek komen opdagen en zo het vliegtuig in.

Een taxi is zo gevonden, de man klaagt over de benzineprijzen en wil meer geld, maar dat is ons probleem niet. In 10 minuten zijn we in het centrum van Bukhara, wat er op het eerste gezicht in het donker gezellig uitziet. Ons guesthouse is gevestigd in een oud gebouw in het Joodse kwartier. Het heeft een binnenplaats met een enorme druivenstruik die naar alle kanten van de 1e verdieping reikt. Onze kamer is heel ruim en heeft een koelkast, bank en traditionele kleden op de vloer en aan de wand. We gaan lekker slapen om morgen en overmorgen op het gemak Bukhara te verkennen.

Zoals jullie hebben kunnen zien is geld hier niets waard. Muntgeld kennen ze niet, het kleinste briefje is 100 som en het grootste 1000 som. Dat is omgerekend 30 eurocent. Je hebt dus al snel een hele stapel geld voor de 50 euro die wij steeds wisselen. Meer doen we niet, anders zit je halve rugzak vol, maar leuk is het wel. Dollars zijn hier ook populair voor zaken als hotels en souvenirs. Euro's kan je ook direct kwijt, maar ze rekenen een slechte koers ten opzichte van de internationale. Luxe artikelen in de supermarkt zijn duur, een kinderzakje chips kost 75 eurocent en een reep chocola 2 euro. Ijsjes zijn juist wel goedkoop, een soort Magnum kost 30 tot 60 eurocent en een waterijsje maar 6 cent. Dat is welkom met de hoge temperaturen.

Morgen meer over Bukhara!