Karakol, spioneren, wandelen in de bergen

De nacht in de Jeti-Öghüz vallei was redelijk koud, het heeft gevroren en het was erg vochtig. Gelukkig kwam om kwart over zeven de zon boven de bergen uit zodat de tent snel kon ontdooien en opdrogen. Vannacht hoorden we de paarden vlak naast onze tent briesen en hinniken. Nu liepen ze op een afstandje te grazen. Na het ontbijt zaten we nog in de zon en zagen we de wandelaars vertrekken dieper de vallei in. We konden het rustig aan doen vandaag aangezien Karakol onze bestemming was, slechts 40 kilometer verderop. Afgaande op de reisgidsen verwachtten we een groene stad, maar Karakol was net zo stoffig als alle andere. Ons hotel lag aan de hoofdweg en hoewel het nog voor de middag was stopten we om te kijken of er al een kamer beschikbaar was. De receptioniste sprak niet veel Engels, maar ‘booking.com’ begreep ze wel en ze bracht ons naar boven. De kamer die we kregen was ruim en modern, daar waren we wel aan toe na het kamperen en het sanatorium. Achter het hotel was een binnenplaats waar de auto goed kon staan, een rozentuin en het huis van de eigenaresse. De honger sloeg toe en we besloten de stad in te gaan om wat te eten en boodschappen te doen. We aten in een restaurant een pizza die heel lekker bleek te zijn.

Opvallend aan Karakol is dat er een mengelmoes van mensen woont. Naast de “echte” Kirgizen zie je veel meer mensen van Russische afkomst. Ook is er een grote groep Dungans, mensen van Chinese afkomst. Karakol blijkt ook een opslag van zeecontainers te zijn waar creatief mee wordt omgegaan. Sommige containers zijn omgebouwd tot winkel, opslagplaats en zelfs een huis van twee verdiepingen. Hoe ze aan al die containers komen is een raadsel. We hebben veel contante Euro’s meegenomen, aangezien je in Kirgizie op weinig plaatsen geld uit de muur kan halen met onze passen. Overal in de steden zie je borden bij geldwisselkantoren en banken met de koers van de dag. Wij zien een hele goede koers bij een bank en wachten in de rij totdat we aan de beurt zijn. Voor ons neemt een man stapels geld mee en tegen ons wordt gezegd dat het geld nu op is. Wij verder zoeken en naast de bank vinden we een nog betere koers. Karakol heeft niet heel veel bezienswaardigheden, we besluiten eerst een bezoek te brengen aan de Russisch Orthodoxe Kerk. Deze kerk is gebouwd in 1895 en werd tijdens de Sovjet periode gebruikt als dansclub. Van binnen is de kerk vrij leeg, met veel wit, lichtblauw en enkele schilderingen. Op zoek naar het postkantoor komen we bij de Universiteit in een park waar veel bloemen groeien. Met een omtrekkende beweging vinden we dan eindelijk het postkantoor. Kaartjes hebben we al, maar die zijn zo lelijk dat we ze eigenlijk niet willen versturen. In de reisgids staat dat ze bij de Tourist Information hele mooie hebben (zo’n beetje de enige plaats in heel het land), maar deze is gesloten, dus morgen komen we nog eens terug.

Het boodschappen doen leverde wat lachwekkende momenten voor ons op. Ten eerste mocht de rugzak de winkel niet in en moest in een kluisje worden gedaan. De tas was te groot, maar werd er bovenop gezet en de man zou er op letten. Dat gebeurde dus niet, wel was hij druk in zijn walkie-talkie aan het praten. Voor een supermarkt zo groot als een gemiddelde Etos misschien wat overbodig. Toen wij de winkel door waren gelopen en dat nog eens wilden doen om alles te pakken liep er ineens een meisje achter Robbert aan en ze bleef dat doen. Deden wij vijf stappen, dan deed zij dat ook. Ze stond echt pal achter ons, en elke keer als we iets pakten uit het schap of aan iets zaten zette ze meteen de resterende boodschappen recht en waar iets weggepakt werd vulde ze meteen weer op. Terug bij het hotel liepen er twee puppy's rond die met ons wilden spelen.

De volgende ochtend kregen we een simpel ontbijt bestaande uit een omelet, brood, boter en jam. Simpel maar toch erg lekker. We besloten eerst een nieuwe poging te doen om kaartjes te kopen en met succes. Vervolgens zijn we op spionagetocht gegaan. Volgens de Lonely Planet lag er niet ver buiten Karakol een oud Sovjet onderzoeksinstituut waar in het geheim onderzoek werd gedaan naar torpedo’s. Ook nu nog zou dit gebied niet toegankelijk zijn en zeker niet voor buitenlanders. Op tv zagen we vorig jaar al dat je er best een kijkje kon nemen, in ieder geval over het hek. We stopten eerst bij een haven waar een paar verroeste kranen stonden. De poort bleek gewoon open te staan, dus hebben we eerst wat rondgekeken in de gebouwen een daarna tussen de kranen. Vervolgens zijn we verder gereden en kwamen we langs een groot ommuurd complex. Op het dak van de auto kon je over de muur heen kijken en zag je allerlei gebouwen en voertuigen die zo het leek 20 jaar geleden zo waren achtergelaten. Natuurlijk zie je niets, maar het gaat om de gedachte dat hier in het Sovjet tijdperk zeer geheime dingen plaats hebben gevonden en dat alles is achtergelaten en nog steeds op slot zit. Aan het meer zagen we nog enkele oude marineschepen liggen.

Na deze ontdekkingen zijn we terug naar Karakol gereden en vervolgens de Karakol Vallei in. Helaas is het sinds gisteren erg heiig geworden, waardoor je de bergen amper ziet vanuit de stad en andersom dus ook geen uitzicht hebt. Aan het begin van de vallei moeten we toegangsgeld betalen voor het nationale park wat in de vallei ligt. Niet dat je er faciliteiten of een goede weg voor terugkrijgt, maar het gaat blijkbaar om het idee. We reden eerst omhoog naar het skigebied van Karakol. Daar staan twee hotels en een paar skiliften die je ’s winters naar 3000 meter brengen. Nu was er bijna niemand en men vroeg zich ook duidelijk af wat wij er kwamen doen: gewoon even kijken hoe de skifaciliteiten er in dit land uitzien, en dat is beter dan je zou verwachten. In een van de hotels wilden we eigenlijk slapen tijdens ons verblijf in Karakol, maar deze ging ineens een week geleden dicht. Na de lunch reden we weer naar beneden en gingen verder de vallei in. Op 3000 meter vind je een prachtig bergmeer die je vanuit de vallei kan bereiken door 1500 meter omhoog te klimmen. Helaas nu niet aan ons besteed, dus dat doen we misschien nog wel eens in de toekomst. Na enige tijd hobbelen over de onverharde weg werd deze steeds modderiger en rotsachtiger, dus besloot Robbert dat het tijd was om te stoppen. Hier waren echt geen toeristen, dus vast komen te zitten of pech krijgen was geen optie. Naast onze auto zat een vriendelijke viervoeter die graag geaaid wilde worden. Op gepaste afstand liep hij met ons mee verder de weg af.

Deze vallei is smaller als de vorige bij Jeti-Öghuz en ook meer bebost, dus veel uitzicht voor je uit had je helaas niet. Wel waren de stijle bergwanden aan beide kanten van de vallei erg indrukwekkend. De Karakol rivier stroomde woest naar beneden. De weg was inderdaad niet al te best meer en heel erg modderig, dus zelfs wandelen ging niet erg gemakkelijk. Op een gegeven moment zijn we maar gestopt en na wat gegeten te hebben zijn we terug naar de auto gelopen en naar Karakol gereden. Gisteren ontdekten we een restaurant met heerlijk lokaal eten en de beste frietjes tot nu toe, dus daar konden we uitrusten van onze inspanningen van de dag. Eenmaal terug in het hotel bleek er geen water te zijn. Of dat normaal was, ja natuurlijk en wanneer het er weer zou zijn, de schouders werden opgehaald. Toen we in bed lagen hoorde ik de wc weer doorspoelen, dus ik dacht: gelukkig kan Esther morgen toch douchen.

Op onze laatste ochtend in Karakol moesten er een paar dingen geregeld worden. Ten eerste bleek ons volgende hotel gesloten te zijn, dus zochten we een paar alternatieven op. Ook had Robbert eergisteren gezien dat onze vlucht van Bishkek naar Osh niet meer boekbaar was. Door de afgelopen maanden soms te kijken op internet bleek al dat de nationale maatschappij zijn schema meerdere malen per week wijzigde. Op onze e-mails werd al geen antwoord gegeven en Engels spraken ze niet. We besloten de receptie in te schakelen en zo een antwoord te krijgen. Via google translate maakte Robbert duidelijk wat hij wilde en ja, natuurlijk bellen we wel via Skype. Na een gesprek van meer dan vijf minuten werd er opgehangen en gingen we op zoek naar de manager, zij kon het verhaal weer vertalen vanuit het Kirgizisch naar het Engels. Zoals ik al vermoedde was de vlucht geannuleerd, er waren tot nu toe maar 3 passagiers waaronder wij in een vliegtuig met rond de 100 zitplaatsen. Het geld zou worden teruggestort. Gelukkig ging er nog een vlucht van een andere maatschappij om dezelfde tijd, dus wij die dan maar boeken. Een minuut later werd er op de deur geklopt en moest ik meekomen. Kyrgyzstan Aircompany had teruggebeld en ons omgeboekt naar Air Bishkek, dus alles was geregeld. Ons ticket moesten we maar laten zien aan de balie. Waarschijnlijk was alles ook wel goedgekomen als we geen actie ondernomen hadden, zo doen ze hier zaken.

Onze bestemming lag niet geheel vast vandaag doordat we nog geen hotelreservering hadden. We besloten naar Cholpon-Ata te rijden, een badplaats op 150 kilometer van Karakol aan de noordkant van het Issyk-Köl meer. In deze en omliggende plaatsen liggen meer dan 75 hotels en resorts waar in de zomermaanden vooral Kazachen standvakantie komen vieren. Een soort Turkse Riviera dus. Kazachstan ligt ook aan de andere kant van de bergketen die langs deze zijde van het meer loopt. De rit ernaar toe verliep erg snel en de eerste resorts doemden op. Het seizoen loopt tot eind augustus en dat was duidelijk te merken aangezien bijna alle resorts al gesloten waren. Wij zagen op booking.com dat het Try-Korony Hotel (Drie Kronen) nog wel open zou moeten zijn en gingen daar een kijkje nemen. De man aan de poort schudde zijn hoofd, toen Robbert booking.com zei en naar binnen liep riep hij er ineens iemand bij die vervolgens weer iemand belde die Engels sprak. Ja hoor, het hotel was open en we konden een kleine of grote kamer krijgen. Doe de grote dan maar. Wij mee met de man en na wat heen en weer geloop kwamen we bij onze kamer, die ontzettend ruim en mooi was. Bij de ingang is een inloopkast waar je je hele garderobe kwijt kunt. De kamer zelf is ruim en modern ingericht, met een heel groot balkon met uitzicht over het meer en de douche staat op een verhoging. Pure luxe voor dit land dus. We besluiten hier twee nachten te blijven en vakantie binnen onze vakantie te vieren.

Morgen meer over het resort en Cholpon-Ata, zoals meestal kijken we nog even terug op Kirgizië. Wat betreft het prijsniveau zijn er overeenkomsten en verschillen met Nederland. Boodschappen zijn erg duur en sommige veel duurder als bij ons. Zo kost een zak chips die niet eens de helft inhoud heeft als bij ons 85 som, dat is ongeveer 1,30 euro en een reep chocola 85 eurocent. Andere dingen zijn juist goedkoper, een brood kost 30 eurocent en een fles cola van 1,5 liter 70 eurocent. Over het algemeen zie je in supermarkten vooral luxeproducten, die de gewone man niet echt zal kopen. Die gaan meer naar de markt waar de prijzen een stuk lager liggen. Je kan beter uit eten gaan dan koken, aangezien je voor 2 hoofdmaaltijden plus drinken gemiddeld 300-500 som kwijt bent in totaal, ongeveer 4 tot 7 euro. Benzine kost ongeveer 60 eurocent per liter, de Pajero lust een behoorlijke slok, dus met deze prijs zijn we erg blij.